Cephalotus

Cześć Wam, pomyślałem, że podeślę trochę zdjęć z torfowiska z późnego lata i jesieni. W sumie, to było co podziwiać do końca listopada, dopóki nie pojawiły się pierwsze przymrozki, a ostatnie podrygi lata i 23°C w cieniu było aż 11.11.2023! Miłego oglądania. Ja już tęsknię za wiosną... Te białe świeczki to Spiranthes ochroleuca, która sama doskonale nasiewa się na torfowisku. Kwitnie na przełomie lipca i sierpnia. Ta czerwona rosiczka to D. x californica 'Creamsicle', nieco jaśniejsza na granicy z piachem to D. x californica var. arenaria (z tego, co rozumiem, jest to naturalnie występująca płodna hybryda) Muchołówki trochę odżyły. Torfowiec zabezpieczony przed kosem również zaczął odżywać. Ta duża "trawka" to Triantha occidentalis - nowo uznana roślina owadożerna. S. psittacina, ale nie pamiętam, która. S. leucophylla 'Red' Oval Mouth, Franklin Co (Mike Wang) D. anglica x filiformis (ciągle musi dostać swoją etykietę) D. x californica 'Creamsicle' S. leucophylla 'Wilkerson Red Rocket' x 'Bright Red' D. arcturi pośród D. intermedia. Ten pierwszy potrzebuje zdecydowanie czystego torfu i mokrych warunków. Zobaczymy, czy nowe miejsce podpasuje jej, tak, jak powinno. Kwiatki D. binata 'Octopus' (Christian Klein) S. leucophylla var. alba (Christian Klein) S. leucophylla Schnell's Ghost - w końcu znalazła sobie dobre miejsce, bo traciłem ją dwa razy w nieco wilgotniejszych warunkach. Zdecydowanie jest bardzo wrażliwa na dogniwanie. Potrafi jednak być piękna. Większe osobniki, jesienią wyglądają obłędnie. S. leucophylla Red Franclin Co select Spiranthes ochroleuca - pięknie widoczna zmiana liści zależnie od warunków wzrostu - wcześniej w cieniu, a obecnie na pełnym słońcu. D. stenopetala - ulokowana w miejscu z jedynie wschodnim słońcem. Już sprawdziłem, że gatunek nie znosi przegrzania. W temperaturze >30°C dłużej niż jeden dzień i w pełnym słońcu, zaczyna marnieć. Wystarczy, że będzie rosła w widnych warunkach z ochroną przed około południowym słońcem i powinna dać rady na zewnątrz. Na razie przetrwała -10°C, został tylko centralny turion, ale ma się całkowicie normalnie. Czekam na dalsze mrozy i efekty. Pinguicula grandiflora - fantastycznie radzi sobie na czystym torfie w półcienistych warunkach, byle nie za mokro. Czekam, na pierwsze kwiatki, ale może jeszcze nie w 2023. Ładna D. rotundifolia Kontrast Dionaea muscipula 'All Green' z 'Red Piranha' Siewka z samozapylonej S. purpurea ssp. venosa 'Budda Belly' - nic nie urąga oryginałowi. S. purpurea ssp. purpurea var. heterophylla, S. prurpurea ssp. vernosa Tattnall U. uniflora - obecnie przeżył bez problemu w dwóch miejscach -10°C i się rozrasta. Podejrzewam, że może okazać się w pełni mrozoodporny, a szczególnie, jeżeli na zimę do wiosny będzie całkowicie pod wodą. Ciekawe tylko czy będzie u nas kwitł. Z doświadczenia wiem, że potrzebuje zająć sporą powierzchnię, żeby kwitnąć, więc możliwe, że jeszcze musi się rozrosnąć, ale w kwiatki wierzę i oczekuję ich! U. dichotoma 'Blue' od Chritiana Kleina U. dichotoma 'Chesunt' - obecnie bez problemu mrozoodporny do -10°C. Obstawiam, że U. lateriflora też okazałby się mrozoodporny, z tym, że jest wybitnie ekspansywny, więc bez solidnego odgraniczenia od reszty torfowiska nie chciałbym go mieć, bo zarósłby je całe. Nie byłoby to groźne, ale nie wiem czy bym tak chciał. S. leucophylla "Super White" Washington Co, Al. Tegoroczna siewka D. filiformis var. floridiana - obawiam się, że skoro rośliny mateczne nie dały radę, to te też nie podołają. Będę jednak regularnie siał nasiona z nadzieją na uzyskanie mrozoodpornej formy... może kiedyś. Więcej roślin mam w warunkach kontrolowanych. Rzadko kiedy tworzy prawdziwy turion, wiele lokantów tego nie robi, tylko część a i tak nie sądzę, żeby okazały się w pełni mrozoodporne bez np. zasłonięcia torfowcem. Może być tak, że na zimę wystarczy okryć je żywym torfowcem i to rozwiąże problem. Będę próbował, bo jest elegancka. Mała i czerwona. D. x californica może okazać się bardziej mrozoodporna, jest większa rośnie, jak szalona i jej siewki wydają się nawet być mrozoodporne, ale to jest totalnie inna roślina. "Turzyczka" epifit. Wyrosła sobie w dzbanku, czasowo zostawiam Obstawiam że to przygiełka biała, bo nie wiem, co dałoby radę w tak mokrych warunkach. Przecudowna S. leucophylla 'Meeting Mira' (Hungry Traps) - trzeba mieć w kolekcji, jest oszałamiająca. Nowo nabyte wyżej: S. purpurea ssp. venosa Liberty oraz niże: najprawdopodobniej jakaś bliżej nieznana S. x catesbaei, która wygląda, jak sztuczna. To jest też jej maksymalna wielkość, a nie ma za wiele małych kapturnic. Kwitnący po lewej na żółto Harperocalis Flavam który ma dwa stanowiska na świecie (nie dziwię się, bo za nic nie chce zawiązywać nasion, nawet pomimo upałów i ręcznego zapylenia) oraz po prawej skręcona na biało: Spiranthes vernalis - okazała się nie tak wymagająca, jakby się wydawało: torf, mokro i pełne słońce (a ja cudowałem, jak głupi z korą, perlitem, piaskiem...) Pierwszy raz w końcu zakwitła mi japońska Tofieldia coccinea. Ponieważ nie rośnie w warunkach górskich, jak w naturze, ma znacznie bardziej rozciągnięty kwiatostan. Zdecydowanie banał. Zawiązała nasiona, ciekawe, czy się posieje. Nasza borówka brusznica - owoce na pełnym słońcu latem ugotowały się... najsmaczniejsza jest po przemnożeniu. Parnassia asarifolia dała w tym roku popis. Niestety S. vernalis lubią podgryzać ślimaki, choć ta, mimo prawie doszczętnego zjedzenia, cudownie odbiła. Mam nadzieję, że nie padnie ich ofiarą za rok i pięknie zakwitnie. Ostatnia z kwitnących kręczynek: Spiranthes bightensis Chadd's Ford, niegdyś i najczęściej oferowana jako S. odorata lub S. cernua, których to jest najprawdopodobniej prehistorycznym mieszańcem. Jednak jest obecnie traktowana jako odrębny gatunek ze względu na swoje bardzo ograniczone występowanie. Tak oto ten rzadki gatunek jest w uprawie bardzo rozpowszechniony. Jako ciekawostkę mogę napisać, że te późno jesienne, amerykańskie gatunki nie wymagają owadów do zapylenia, w ogóle mogą nie ulegać zapyleniu, a i tak wytworzą nasiona. Nie wgłębiałem się w te abstrakcyjne procesy "zarodków przybyszowych" u amerykańskich kręczynek, ale jest to przedziwne zjawisko związane z tym, że często nie mają już zapylaczy, a rozwój poszczególnych kwiatów uniemożliwia samozapylenie. Gdy znamię pierwszych kwiatów jest gotowe przyjąć pyłek, pylniki tego kwiatka są niedojrzałe. Kiedy dojrzewają pylniki, znamię nie przyjmie już pyłku. Stąd samozapylenie nie jest realnie możliwe, więc tworzą nasiona bez zapylenia... przez zarodki przybyszowe... bo dlaczego nie?! Dla uproszczenia nasiona tworzone w ten sposób mogą mieć jeden zarodek, kilka zarodków bądź nie mieć żadnego zarodka i być puste. Na zdjęciu pszczółka miodna się stara więc może uda się mieć z samozapylenia. Lycopodiella caroliana - rośnie powoli, ale chyba jednak nie lubi pełnego słońca. Trzeba dać mu czas, znajdzie sobie swoje miejsce. Przesadzone pierwsze większe rośliny z nasion: Carphephorus bellidifolius oraz sadzonka Macbridea caroliniana. Liczę, że takich grzybków będzie z czasem więcej. Czy jest dobry, czy zły, tego nie wiem, jakoś nie widzę, żeby ta "zielona wyspa" miała się źle z jego powodu. Ostatni trzmiel latał 11.11.2023. miło, że miał gdzie się jeszcze posilić, ale zimy niestety nie przetrwa... Coreopsis rosea - nie jest to typowy bywalec torfowisk, a na rabacie potrafi urosnąć do pasa, jednak powinien w formie super skarłowaciałej, jak na zdjęciach dać sobie radę. Nasionka posiane, zobaczymy, co z tego będzie. Erica mackaiana 'Dr.Ronald Grey' Erica x watsonii 'Mary'